ΤΟ ΣΠΑΓΚΑΚΙ

τη βλέπεις αυτή τη θάλασσα ?
μαύρη-κρύα-σιωπηλή.
τη βλέπεις,τη χαζεύεις.
στέκεσαι στο χείλος της
ίσα ίσα σε χαιδεύει κ σε γαργαλά.
μαύρος ο ουρανός-πιχτή η θάλασσα
θες να κολυμπήσεις.
Πρέπει μόνο να κουνηθείς
Δεν μπορείς-δεν μπορείς ?
έχεις δεμένο το πόδι σου
στη στεριά-μ'ένα σπαγκάκι.
δεν ξέρεις ότι μπορείς να το σπάσεις.
κι ο άνεμος,αναιδής,
σου χαστουκίζει το πρόσωπο που κ που
κ σε κάνει να θες
να βουτήξεις.
Δεν μπορείς-δεν μπορείς ?
και πίσω σου
κοντά-μακρυά
μια αφελής φωνούλα σου φωνάζει.
να παίξετε μήλα.
μια ευτυχισμένη φωνούλα,
ήσυχη στο ψεύτικο κάρμα της
μα εσένα σ'αρέσει το γοητευτικό σκοτάδι
της θάλασσας.
οι γλάροι σε περιγελούν.
κρυώνεις.
''έλα να παίξουμε μήλα !''

Η ΦΥΓΗ

''....μα δεν τα βλέπεις ? είναι θεόρατοι δαίμονες που με κατατρέχουν συνεχώς !
κοίτα πόσο ξεδιάντρωπα μου κουνάν τα χέρια τους !!
Είμαι υποχρεωμένος να τους συναντήσω,να τους νικήσω !!!..''
και τσιτώνοντας το άλογό του,κραδαίνοντας γερά το σκουπόξυλό του,
ξεκίνησε ο Δον Κιχώτης για το πεπρωμένο του.
Μάταια ο φτωχός Σάντσο ίδρωνε φωνάζοντάς του ότι
θα χαθεί,σκόνη κάλυψε την φιγούρα του..
..................................................................
..................................................................
...και πίσω στο χωριό,
δυο ευλογημένα,κόκκινα μάτια,
κλαμένα,
σφίγγονται προσπαθώντας να καταπιούν τον χαμό
να συνηθίσουν την απώλεια.

ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ

ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ-ΤΟ ΦΙΛΙ

ΨΗΛΑ-ΜΑΚΡΥΑ

θέλωναζήσωμιαστιγμή
θέλωναγαληνέψω
μακρυάπ'τουκόσμουτηφωνή
τημοίραμουναπλέξω

να'χωγιαφίλουςταπουλιά
καιτ'όμορφολουλούδι
καιαςμηβγάζουνεμιλιά,
τοπιόόμορφοτραγούδι

να'χωγιασπίτιτοκλαρί
τηνπέτραπροσκεφάλι
ναβλέπωτ'άστρασανπαιδί
ναφανταστώκαιπάλι

να'χωγιαμόνηενόχληση
τοβράδυτηδροσούλα
να'χωμιαμόνοασχόληση
να πίνωτηβροχούλα

να'χατιςθύμισεςαυτές
πουμεβάψανεμαύρο
απ'τομυαλόμουαμολητές
ναμηφοβάμαιχάρο

καιναμιλώσταζωντανά
ναλέωτουςτονπόνο
ναλέωπωςκάποιαμιαφορά
πώςμ'αφησέτσιμόνο

καιναθυμούμαιτηζωή
πουέζησακικάτω
σανμιαανάμνησημικρή
πουέχειπιάσειπάτο

νασβήσωμόνοςμιαστιγμή
μαάνθρωποςναφύγω
ναμηναφήσωμιαπληγή
στουςφίλουςμου,στουςγύρω

θέλωναζήσωμιαστιγμή
θέλωναγαληνέψω..

ΔΑΙΜΟΝΑΣ

νίβομαιστηβρύση
μιαμέραέχειαρχίσει
τοπρόσωποχλωμό
μεβίατοχτυπώ

καθρέπτηςείναιομάρτυρας
τοπρόσωπομιαςσάτιρας
τοστήθοςμουαρχίζει
έναβάροςναγεμίζει

φοβάμαιαυτόντονδαίμονα
μεβασανίζειατέρμονα
καικατοικείεντόςμου
φρούτοαυτούτουκόσμου

κιέχεισιωπήσειοάγγελος
ήτανχαράςπροάγγελος
απότοδαίμοναέχειπατηθεί
δύσκολον'ανασηκωθεί

είναιβαριάηκακία
σταπρόσωπαταοικεία
σαλαίλαπαοδαίμοναςξεχύνεται
προσπαθώ,ματίποταδεγίνεται

κάθεμέραέχωμόνομιαπροσευχή
να΄ναιαυτήημέραμιααρχή
οδαίμοναςνανικηθεί
αχ!οάγγελοςαςσηκωθεί!

να΄ρθειμιαμέρα,μιαστιγμή
πουοδαίμοναςθαεκδικηθεί
αντίνατρώειαπότουκόσμου
μακάριναστραφείεντόςμου

ναπάψωτότεναφοβάμαι
τονκόσμοπουπονώλυπάμαι
ναφορτωθώτιςαμαρτίεςμου
ναφαγωθώαπ'τιςκακίεςμου


κοιτάωτονήλιοεκείψηλά
επιλογήμουείν'ηχαρά
τίνόμιζεςπωςείναιηζωή
παράμιαδύσκολη,συνεχήςεπιλογή..

ΛΙΓΟ.

Ανμαγαπούσεςλίγο
θατανχρυσάταδάση
καιηδροσιάτραγούδι
ταχείλησακεράσι
κιόμορφασαλουλούδι
καιτονερόθατανγλυκό
καιτοψωμίμελένιο
θαταντοσύμπανπιόμικρό
μπουμπούκι,βελουδένιο
Ανμαγαπούσεςλίγο
θατανοιάνθρωποιαπλοί
σταμάτιαμου,αγγέλοι
καιθατανόλαμιαγιορτή
τραγούδιαμεστ'αμπέλι
θαχαλευκάφτερά
χέριαμαλαματένια
θαβλεπαμόνοτηχαρά
μεμάτιαχρυσαφένια
Ανμαγαπούσεςλίγο
δεθαμουνμόνοςμουεδώ
τριγύρωμεσ'τονκόσμο
καιμοναχάνακαρτερώ
δυολέξειςαπόδυόσμο(...σε αγαπάω...)
δεθαμουνμάτιαμουπικρός,
δαίμοναςσεδαιμόνους
δεθαμουνμάτιαμουτυφλός
ψάχνονταςάλλουςδρόμους

Ανμαγαπούσεςλίγο....

Ο ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΣ

φτωχέμικροαστέ
πουσφίγγειςτοζωνάρι
δεσεφοβήθηκανποτέ
γιακοίτατονκαμάρι!
σκυφτότοσώμα.αδειανό
κοιτάςπάντααποκάτω
τουήλιουτοχρώμασκοτεινό
πώςνα΄ναιτοψωμίτάφράτο..
γελούνμεσετ'αφεντικά
βάσανοηδουλειάσου
πρέπεινατουςμιλάςγλυκά
μασφίγγειςτηγροθιάσου
οιμόνεςσουοιδιακοπές
κρατάνεμιαβδομάδα
καιοιαναμνήσειςοιμισές
μεσ'τομυαλόχλωμάδα
φτωχέμικροαστέ
πούβρήκεςτοπιστόλι?
φτωχέμικροαστέ,
πούπήγαντώραόλοι?
μιασκοτεινιάσετριγυρνά
σανμπαίνειςστογραφείο
τ'αφεντικόπεριγελά
τίόμορφοαστείο
...........................
...........................
..........................?

Ο ΕΠΑΙΤΗΣ (ΝΕΜΕΣΙΣ)

εσύπεραστικέ,
μηνκοιτάςμεοίκτο
τονεπαίτηπουσυναντάς
σκυψετοκεφάλι.
γιαπολλέςαπότιςπληγέςτου,
ευθύνεςέχειςεσύ..
οεπαίτηςπουσιχαίνεσαι,τοαπόρριματωνπράξεώνσουείναι..
εσύπεραστικέ,
μηνκοιτάςμεοίκτο
τονεπαίτηπουσυναντάς
μόνοτοβράδυ,σπίτισου
πρινπέσειςγιαύπνο,
βγάλεταμάτιασου
καικρύφτα.
βγάλετ'αυτιάσουεπίσης,
δενθεςναδεις,
δενθεςν'ακούσεις
αυτάπουθα'ρθουνσταόνειράσου.
κλείδωσετηνπόρτασουκαλά
γιατίοεπαίτηςθαέρθει.
..κάνετηνζωήσουμ'ελαφράκαρδία,
μαναξέρεις,
πάνταθαπαραμονεύειγιασένα,
έναςεπαίτης.

ΑΝΟΙΞΗ !

ΕΠΑΙΤΗΣ-ΑΓΓΕΛΟΣ

ΝΕΜΕΣΙΣ

ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΑ ΒΟΥΝΑ

ΑΝΟΙΞΗ

οήλιοςμεχαϊδεύει
τοκορμίμουαναίσθητο
τοχορτάριαγριεύει
ένααεράκιανεπαίσθητο.
μιαπεταλούδα,πετά.
ταλεπτάτηςζωήςτηςγλεντά.
ηκουβέρτατουήλιουμεκουκουλώνει
τοπνεύμαμουαπλώνει
οιμυρωδιέςσαπλοκάμιαμεκυριεύουν
κάθεπάθος,τολαξεύουν
σιγάσιγάσχηματίζεται
σανάρωμαηευτυχία,
λάμπειστησκέψημου
μοιάζειμεγαζία
.........
οάυλόςμουεαυτόςψάχνειναανασηκωθεί
μεςτουμυαλούμουτοχάος
έναςάνεμοςπράος
τονβοηθάειναστηλωθεί.

Ο ΔΡΟΜΕΑΣ

έιεσύπουτρέχεις!
ποιόςενθουσιασμόςσεκυριεύει?
ποιόνστόχοπαςναπετύχεις?
ποιόρολόιακολουθείς?
έιεσυπουτρέχεις,
μηνανησυχείς.
αυτόπουκυνηγάς,
θασεφτάσειγρήγορα..

Ο ΣΚΥΛΟΣ

κουρνιάζειςειρηνικά.
σεχαζεύω.
κοιτάςταπεινά
τησκέψημουμαζεύω
εχθέςσεβάρεσα
μασυμουήρθεςπάλι
εχθέςσεμάλωσα
μαμουσκύβειςτοκεφάλι
ηπιόμεγάλητιμωρίαμου
πουείσαιταπεινό
ηπιόμεγάληανησυχίαμου
πουεγώδεντομπορώ
αλήθεια,πεςμου
πώςείναιστονπαράδεισο
αλήθειαπεςμου,
έχωχαθείστηνάβυσσο..

ΤΟ ΚΑΒΟΥΚΙ

αχτίωραίοκαβούκιπουέχω
καβούκισεαγαπώ,
στολέωκάθεμέρα,
θατοπιστέψωότισ'αγαπώ.
ούτεηζέστητουήλιου
ούτεηγλυκειάβροχή
μεπιάνουν,ούτεάλλαχέρια.
βολεύτηκαεδωκαβούκιμου,
κοίταπόσοωραίαμίκρυνανταχέριαμου
στένεψετομυαλόμου
ούτεκαιτοφρέσκοαεράκιτηςάνοιξης
δενμ'ακουμπά.
καβούκιμουόμως,είναιώρες
πουμεσφίγγεις
δενμπορών'αναπνεύσω
ταμάτιαμουθαπεταχτούν
λυπήσουμεκαβούκιμου
μημεσφίξειςάλλο
άσεμουλίγηαξιοπρέπεια
ολαιμόςμουμεπονά.
άσεκαιλίγοφωςναμεθωπεύσει..
σουυπόσχομαι,μέσασουθαπεθάνω.

ΑΓΑΠΗ

κόκκινηλίμνη,ήρεμη,
ηδονική,μυρωδάτη
πίνεινερόκαιτοθηρίο
βρέχειταμαλλιάτουκαιοάγγελος
μυρίζειβανίλιακαιγιασεμί
τοφωςτηνχαϊδεύεικαιαυτή
γαργαλιέται,αλλάζειχρώματα.
μαγρήγοραπέφτειτοσκοτάδι
τοσκάνεταχρώματα
μένειμαύρη
άχρωμηλίμνη.
γιαναβουτούνοιύαινες.

ΜΑΝΑ

σκυμμένοκεφάλικουρασμένο
ράβει
μιλάχωρίςναμιλά
μιλάημυστήριαμυρωδιάτης,
γλυκιά,ρόζ
έρχεταιαπόταμικράταμου,
έρχεταιαπότοπρώτοκάστροτηςψυχήςμου
γιρλάντεςρόζαναμνήσεων,
κόκκινων,ζεστώνστιγμών
αθώααπεριστεράκια.
οικλωστέςοιπρώτεςενώνονταιμετοκεφάλιμου
ηγωνιάμου,
μιαλέξη...

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ

ήρθεπάλιχτες
αυτήηέξαψηηγλυκιά,
δούρειοςίππος,
ανάμεσαστιςαναθυμιάσειςτουαλκοόλ
μ'επισκέφτηκεοεπαναστάτης
φύτρωσανταφτεράσταπόδιαμου,γυαλιστερά
χυνόντανεοιουσίες...
μακράτησελίγο,
ένοιωσατηνσκοτεινιάπάλι
ναμουβαραίνειταβλέφαρα
νακουκουλώνειτηνκαρδιά.
είναιμακρυάταλιβάδιαμου..

ΚΑΡΔΙΑ ΛΑΓΟΥ

τοβλέπειτοφωςεκεί,δίπλατου

μαηαλυσίδατουπολύδυνατήκαιαγαπημένη

είναιοιδρώταςτουπουτουθυμίζειόμως,

τονδρόμοτου

μαέχεικαρδιάλαγού...

μεσ'τοσυρτάριτουέχειτοδρόμοαυτό

καικοιμάταιήσυχοςπως,

τουλάχιστο,στοέσχατο,

θαέχειμιαδιέξοδο...

τρίζουνοιαλυσίδεςτοβράδυ,

πουκοιμάταιχαυνωμένος.

ΤΡΕΙΣ ΑΓΓΕΛΟΙ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ

ΣΠΙΤΙΑ ΣΕ ΚΡΥΑ ΘΑΛΑΣΣΑ

ΒΕΝΕΤΙΑ